ze hebben mijn ogen opengetrokken, daar in engeland

       

Vandaag slenterde ik door Brussel, in dezelfde buurt waar ik zes jaar school had gelopen, en ik vond dat ik plots zo anders naar de gebouwen keek, die ik al die jaren gewoon voorbijliep. Toen ik in het Warandepark wandelde, dat zo open en wijd is, voelde ik alsof iedereen in een persoonlijk toneelstuk zat. Ik verscheen in het spel van de anderen, wat meteen een confronterend en benauwd gevoel gaf. Ik vroeg mij af hoe niet meer mensen een fobie hebben van 'in de buitenwereld' rond te moeten lopen.

Het is niet de angst voor drukte, agorafobie, dat ik bedoel, maar de angst om zo blootgesteld te zijn, om in het vizier van de andere terecht te komen, om zoveel mensen per dag onbewust te ontmoeten. Maar ik wandel graag door een stad. Niets leuker om nieuwe wegen in te slaan, verloren te lopen, en dan toch het vertrouwde snel weer terug te vinden. En de mensen, die horen bij die sfeer. Maar een mensenblik kan zo hard en confronterend zijn, ook al zit hij slechts in zijn spel.

Zo keek ik vandaag met andere ogen op die vertrouwde omgeving, en ik dacht aan hoe ze mijn ogen hebben opengetrokken, daar in Engeland. Ik liep zelfs een kerk binnen, verrast door de hoeveelheid toeristen die meeliepen, en kreeg hetzelfde gevoel als toerist in een kerk in Itali�. Met peuters die te luid tateren en papaatjes die met de wijsvinger voor de mond hun kinderen willen stil krijgen.

Onlangs stond ik nog misnoegd voor een gesloten kunstgalerij in Londen. Ik moest nog enkele uurtjes ronddolen vooraleer ik een lift naar huis had, het was koud en ik wou geen geld uitgeven. Daar stond ik dan, geen idee waar ik heen zou kunnen gaan. Ontgoocheld begon ik weg te wandelen, en kwam meteen op het drukke, consumerende eilandje genaamd Oxford Street uit en mijmerde over het feit dat er nergens gewoon een warme plek was waar ik zou kunnen gaan zitten om rustig te kunnen nadenken of lezen, zonder dat ik geld zou moeten uitgeven aan een overbodige koffie.

Nu ja, toen ik vandaag in die kerk zat, dacht ik dat dit misschien wel de plek was waar ik in Londen opzoek naar was. Maar wat als je niet gelooft? En de kerk-commune ook niet steunt met geld of een helpende hand... Mag je dan zomaar gebruik maken van hun warme plek om te komen uitrusten, om een stukje van hun schoonheid en stilte af te pakken?

       

(film shots of a short film i am currently working on)